"Ik ben zelf niet van het zorgen, maar ik zorg wel voor gezelligheid"

Met haar 28 jaar is Tiba een van de jongste vrijwilligers binnen Ruggesteun. Ze doet het vrijwilligerswerk nu vier jaar, waarvan ze het laatste jaar aan Kitty is gekoppeld. “Een paar jaar terug zag ik een oproep in een tijdschrift. ‘Eenzame man zoekt maatje om samen tv mee te kijken’. Dat bericht heeft me zo geraakt! Kun je zo eenzaam zijn dat je niemand hebt om samen dingen mee te doen? Ik moest daar iets mee.” De betreffende man woonde in Rotterdam, maar dichtbij huis zou Tiba vast ook iets voor iemand kunnen betekenen? Zo kwam ze met die vraag bij Ruggesteun terecht. Eens per twee weken fietst ze nu vanuit haar woning in Wijnandsrade naar het huis van Kitty voor een wandeling door de wijk of een bezoek aan het centrum. “Het is een kleine moeite en het voelt nooit als een verplichting. Ik doe het graag en het brengt mezelf ook veel.”

“Het is een kleine moeite en het brengt mezelf ook veel”

• Tiba Hobus

Grapjes

Met een glimlach luistert Kitty toe. Zij is dankbaar met Tiba in haar leven. Als Kitty’s man aan het werk is, zit ze veel alleen thuis. Zelfstandig erop uit gaan lukt wel, maar het voelt veiliger én fijner met z’n tweetjes. Bovendien kan ze bij Tiba haar verhaal kwijt. Kitty: “Ik heb sinds 1986 MS en vooral de laatste jaren ben ik erg achteruit gegaan. Ergens naartoe gaan wordt steeds moeilijker, ook omdat mijn zicht vermindert. Mijn blikveld is erg smal, ik zie niets aan de zijkant. Je wereld wordt dan kleiner. Met Tiba erbij voelt het vertrouwd en gezellig. Het gekke is dat het leeftijdsverschil niet tussen ons in staat. Het is voor mij een moment om bij te tanken.”

De uitjes die ze ondernemen zijn klein, maar van grote waarde. Een rondje met hond Lechia, een kopje koffie drinken bij Voncken of winkelen bij Action. Altijd iets in de buurt. Afhankelijk van hoe Kitty zich voelt is dat per scootmobiel of met de rollator. En wat ze ook doen: er wordt altijd wel gelachen. “We vinden elkaar in humor” vertelt Tiba. “Toen ik Kitty pas kende haalde ze al grapjes met me uit. Ik liep naast haar scootmobiel en ongemerkt ging ze steeds een standje sneller. Pas toen ik bijna moest rennen om haar bij te houden, ontdekte ik dat het een grap was. “ Ze kijken elkaar aan en lachen weer bij de herinnering. “Of die keer dat we in een winkel werden berispt omdat de hond mee was en we zeiden dat ze een hulphond was” herinnert Kitty zich. “En weet je nog dat Lechia door de modder rolde en we haar samen hebben gewassen?”

Terugslag

Tijdens het gesprek aan de keukentafel, lijkt Tiba kind aan huis bij Kitty. Ze staat op om de voordeur te openen als de bel gaat en haalt Kitty’s rollator als we even later besluiten samen een ommetje te maken. “Kitty heeft best een drukke planning” weet Tiba. “De medewerkers van Meander Thuiszorg komen regelmatig langs en ze gaat ook nog naar een creatieve dagbesteding in Epen. Ze wil vaak langer doorgaan dan dat goed voor haar is. Daar moet ik voor waken, want daar heeft ze de volgende dag een terugslag van.” Kitty vult aan: “Ik moet bij alles wat ik doe nadenken of ik het aankan qua energie. De pijn en de vermoeidheid zijn er altijd. Zelfs praten kost me energie en die heb ik niet veel.” Ze is stil en haar ogen vullen zich met tranen. “Ik weet wat ik wil zeggen, maar soms vind ik gewoon de woorden niet. Dat is heel frustrerend. Daar volg ik logopedie voor, maar ook dat kost energie. Niks is vanzelfsprekend.”

"Alles kost energie en niks is vanzelfsprekend."

• John Doe

Creatief

Als we even later door de straat lopen, verschijnt er weer die grote glimlach op Kitty’s gezicht. Naast de uitjes met Tiba haalt ze veel plezier uit schilderen. De woonkamer lijkt meer op een atelier met al haar eigen werken aan de muur. “Ik zou graag het dagboekschrijven weer willen oppakken” vertelt ze. “En diamond painting.”

Ook Tiba is creatief. Ze volgde een opleiding tot fotograaf en is betrokken bij het project ‘Pand’ in Heerlen waar jong talent in de vrije kunsten een podium krijgt aangeboden. Dat project krijgt steeds meer bekendheid. Een reguliere baan in de maatschappij als commerciële fotograaf ziet ze vooralsnog niet zitten. “Ik zou dan moeten netwerken om aan klanten te komen en dat lukt niet. Ik heb op sociaal gebied moeite met groepen. Dan ben ik erg nerveus. In dat opzicht doet dit vrijwilligerswerk me ook goed. Ik ben erin gegroeid en het geeft zelfvertrouwen dat je iets voor iemand anders kunt betekenen. Ik ben zelf niet van het zorgen, maar ik zorg wel voor gezelligheid”

Dan werpt ze een blik op Kitty. “Je bent moe hè, ik zie het aan je. Laten we terug naar huis gaan.” En dat doen ze. “Ik heb weer genoten vandaag” zegt Kitty en Tiba legt haar hand op haar schouder. “Ik kom snel weer…”